A Letter From A Lover

It’s a letter written by one of my lover for me on the occasion of my birthday. Not a letter actually but it feels like one. Sharing it here with prior permission. Do read if you love someone more than yourself…

Hey, darling…
Happy birthday! I wish you get everything you ever need to survive…

I want to say one more thing today!
Please, please don’t let every small thing hurt you
It hurts me too…
I love you more than anything and anyone else…
I can not live without you…
And I just don’t say it for the sake of saying
It’s absolutely true…
Still, you hurt me always
because of someone else
It hurts me when you skip your meal just because you are angry at someone
It hurts me when you can’t sleep well just because someone is angry at you
No, no it’s not jealousy
It hurts me just because it hurts you
You don’t even realize how badly it affects me
Unless and until I get hospitalize
Only then you are worried about my well being
Otherwise you don’t pay attention
Your carelessness have already broken me enough…

You know, that day you came in my dream and surprisingly your another lover was also there. The one whom you love too. I could see him, I kept staring at him, I actually wanted to slap him for hurting you so many times but I don’t know what happened he started beating me. And you… You didn’t even stop him!
What hurts me is not the pain but
The realization that you let him hurt me???
Though it was just a dream…
And I hope it remains one forever!

Actually, no one has got any right to hurt me
Not even you!
But because I am so attached
It hurts
It hurts me badly
I can’t even detach myself from you
Coz I know you need me…

Though I can bear everything for you
And can do anything for you
Coz you only complete me
And I won’t get anyone as compatible as you
I have always been there with you
And I’ll even if you don’t ask for
Just don’t break me so hard
That I won’t be able to stand…!

Do you even remember…
It’s my birthday as well
I know you don’t…
I don’t really mind it though…
Just wanted to ask for a gift
Asking you something for the first time
Hope you don’t deny it…

Just love me once…
I don’t want anything else
I know your love comes with everything
I will ever need…
Let me tell you one thing
No one is gonna be with you til ur last breath
Except me,
Accept me
The way I am
You can change me easily though
It’s up to you
But ignore things which are by default
Cause it’s not at all my fault…
I would die out of hunger for love
You wouldn’t even get a chance to regret
As You would be then called late.

Yours only,
Ms. Minakshi

हिंगणघाट प्रकरण

मुळात हिंगणघाट प्रकरणाचा विचार करताना एकच गोष्ट प्रकर्षाने जाणवते आणि ती म्हणजे आजच्या तरुणाईला प्रेम म्हणजे काय, हेच कळत नाही… प्रेम म्हणजे प्रत्येक वेळी ‘मिळवणं’च असतं, असं नाही… मी असंही नाही म्हणतं की प्रेम म्हणजे प्रत्येक वेळी ‘त्याग’च… पण प्रेमात एकमेकांच्या इच्छांचा, मतांचा, शरीराचा, भावनांचा पूर्णपणे एकमेकांचा आदर असणं ही मूलभूत गरज आहे… आणि जिथे प्रेम आहे, तिथे एकमेकांना कोणत्याच प्रकारची हानी पोहचवण्याचा साधा विचारही येऊ शकत नाही, इतकं मला कळतं…!
आणि माझ्यासाठी ही एकतर्फी प्रेमाने वगैरे केलेली हत्या मुळीच नाहीये… हे फक्त आणि फक्त एका पुरुषाच्या दुखावलेल्या अहंकाराने समस्त स्त्री-वर्गाला त्यांची लायकी दाखवण्यासाठी केलेलं कृत्य आहे! आणि जो समाज आता मोठमोठ्याने न्यायासाठी आक्रोश करतोय तो समाज बहुतेक हे विसरलाय कि या मानसिकतेला तयार करणारं दुसरं-तिसरं कुणी नसून हा समाजच आहे आणि याच समाजाने या मानसिकतेला नेहमी खतपाणी घातलं आहे. आणि माझी पूर्ण खात्री आहे की हा पुरुषसत्ताक समाज त्याच हे आद्यकर्तव्य यापुढेही पार पाडेल.

आणि फक्त शिक्षा देऊन किंवा कठोर शिक्षा देऊन हे प्रकार होणं थांबतील, असं मला वाटत नाही. मला नाही माहीत नेमका उपाय काय आहे पण शिक्षा हा उपाय नाही हे नक्की!
मुलींना स्वसंरक्षणाचे धडे देण्यात वाईट काहीच नाही पण त्यानेही हे प्रकार थांबतील अशातला भाग नाही, याच घटनेच्या अनुषंगाने पाहिलं तर जरी तिला स्वसंरक्षण येत असतं तरी ती स्वतःच रक्षण करू शकली नसती. आणि दुसरी सर्वात महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे कोणतीही मुलगी ही कोणाचीही जबाबदारी नाहीये. प्रत्येकाने फक्त स्वतःची जबाबदारी घेतली तर प्रश्नच मिटेल. अर्थात, आपल्या हातून अस कधीही घडणार नाही, ही जबाबदारी!
आणि प्रत्येक प्रॉब्लेमच मला सर्वप्रथम एकच solution सुचतं आणि ते म्हणजे शिक्षण! करिअर घडो अगर न घडो पण माणसाला माणूस म्हणून घडवणारं शिक्षण! आणि या संदर्भात तर खास करून मानवी हक्कांचं शिक्षण फार महत्त्वाचं वाटतं. म्हणजे प्रत्येक व्यक्तीला विचारस्वातंत्र्याचा अभिव्यक्ती स्वातंत्र्याचा आणि जीविताचा समान हक्क आहे. त्यामुळे ज्याप्रमाणे त्या मुलाला त्या मुलीवर प्रेम करण्याचा हक्क आहे, त्याचप्रमाणे त्या मुलीला त्याच्यावर प्रेम न करण्याचा, आणखी कोणावर प्रेम करण्याचाही हक्क आहे. आणि वयक्तिक पातळीवर जेव्हा जेव्हा आपल्या ओळखीतील कोणीही व्यक्ती अशा चुकीच्या दिशेने वाटचाल करत असेल तेव्हा तिला समजावणं, हे आपलं कर्तव्य आहे.

First Understand and then JUDGE

I think I should stop asking my friends for advice on others or for my relations with other people around me cause whenever I do so I have noticed that they care about only my feelings and failed to consider the other person. They could never put themselves in the situation. Neither do they know that person well nor I can explain them how he/she is actually as I am also just trying to understand. They just keep blaming me for being me, for trusting everyone, for loving everyone which I myself never found wrong and whenever I feel so though for a few moments, I always expected my friends to strengthen my faith in love, people and this world however cruel it maybe, there’s some positivity for sure and it is with me always in the form of you(my dearest friends) and I always assure myself giving example of you that there are people like you as well. And to find out more I have to take the risk of trusting whoever comes to my way. Cause yet I don’t really have the skill of understanding people, reading their minds, differentiating between the real one and the fake one. Rather I believe no one can tell this without having an experience with the person and those experiences also might differ from person to person and as per the situation. There is no hard and fast rule by which you can come to know how the person really is. You have to trust him/her in some aspects at least a bit in respect of understanding him/her. And then you may come to the conclusion. But don’t ever judge a person on the basis of just some part of his/her behavior. Before arriving at any conclusion put yourself into the situation, try to understand what the person might have felt at that time, and what made him/her behave like that. Don’t even misjudge someone because of their earlier mistakes. If a person has committed some mistakes in the past that doesn’t always mean that he/she will repeat them. Rather he/she may have learnt a lot from them. I did never felt that judging someone is wrong but I think it should be neutral, it should be based on the real experiences and understanding.

सही है जमाना…

सध्या चांगल्या हेतूने जे काही करायला जातेय ते सर्व निव्वळ फसतंय. जे करतेय ते फसेपर्यंत तरी ठीक होतं पण आता त्यात मीच फसायला लागलेय किंवा फसवली जाऊ लागलीय, अस म्हटलं तरी काही वावग ठरणार नाही. (सांगायचा उद्देश स्वतःची वाहवा करणं वगैरे नाही! कवितेची पार्श्वभूमी कळावी एवढंच.) अशा काही घटनांमुळे माणसांवरचा विश्वास नाहीसा होत चाललाय, सगळे स्वार्थी वाटू लागलेत… अशाच काहीशा अनावर झालेल्या भावना या कवितेतून मोकळ्या केल्या.

सही है जमाना
ना चलता सिक्का पुराना
सबकी जेबे फटी हुई है
कॅशलेसका ट्रेंड यहा…
सही है जमाना…
ना पेहने कोई अब सोना
ज्वेलरी तो चमक रही है
बेंटेक्सकाही नजराणा…
सही है जमाना…
सच बोलो तो जुर्माना
सब मुखौटे धरे है बैठे
बस झूठ का है सहारा
सही है जमाना…
मदतगार है बैगाना
सबकी अकड अकड रही है
आसान है अब फ्रेंड्स बनाना
सही है जमाना…
ना बची अब कोई भावना
सब बुद्धिमान हो गये
दिमागसे चलता यहा काम सारा
सही है जमाना…
यहा समजदारकोही समझाना
वही तो अब सुनता है
बाकी सबको है बस सुनाना
सही है जमाना…
अच्छा होना है बुरा
अच्छोंकी बस तस्वीरें है
उनसे हाथ ना मिलाना
सही है जमाना…
यहा न कोई अपना
हर कोई खुदका है
इन्हे ना आजमाना
सही है यह जमाना…!

कुठे काही अडलं असेल आणि तुम्हाला खरचं समजून घ्यायचं असेल तर कंमेंटमध्ये विचारू शकता किंवा पर्सनली कॉन्टॅक्ट करू शकता.

लोकलचा प्रवास

ठाण्याला उतरलेच होते की पुन्हा घाटकोपरला जायचं ठरलं. ज्या ट्रेनमधून उतरले पुन्हा त्याच ट्रेनमध्ये जाऊन बसले.(येताना ठाणे ट्रेनच होती आणि ठाण्याहून तीच ट्रेन पुन्हा CSMT ला जाणार होती.) ट्रेनमध्ये मी पुन्हा चढेपर्यंतच ट्रेनमधल्या सर्व सीट्स (फोर्थ सीट धरून) भरलेल्या! दुपारची वेळ होती! एवढी गर्दी असेल असं वाटलं नव्हतं पण बहुतेक ठाण्याहून सुटणारी ट्रेन आहे म्हणून सर्व ठाणेकरांनी ठरवून याच ट्रेनने जायचं ठरवलं असावं. सीट्सच्या मधल्या जागेत उभं राहायचं म्हटलं तर वर हँडलला पकडायला हाईट पुरतं नाही. त्यात रेल्वे प्रशासनाच्या मते सेंट्रलच्या लोकल रेल्वेने प्रवास करणाऱ्या महिलांची उंची ही वेस्टर्न रेल्वेने प्रवास करणाऱ्या महिलांच्या उंचीपेक्षा जास्त असावी म्हणूनच की काय ते सेंट्रल रेल्वेमधले हँडल्स आणखी काही इंच उंचीवर असतात. पायाच्या बोटांवर जास्त भार देऊन वर हँडल पकडता तर येतं पण म पायात गोळे यायला लागतात आणि त्यात सेंट्रल रेल्वे इतकी काही हलते की अगदी कुठेच न धरता उभं राहायचं म्हणजे ट्रेन चालू झाली की एकदा हिच्या अंगावर आणि एकदा तिच्या अंगावर तोल जाऊन शिव्या खाणं ठरलेलंच. शेवटी नाईलाजाने दरवाजाजवळ त्या सीटसच्या मागील बाजूला टेकून उभी राहिले.
जरा सेटल झालेय असं वाटलं आणि मोबाईल हातात घेतला तोवर एक काकी आल्या आणि थोडी फार हवा जाण्यापूरती जागा राहिली होती ती पण “सरक” म्हणून भरून टाकली. या काकींसोबत त्यांची एक मैत्रीणही तिथेच येऊन उभी राहिली. त्या दोघी ना स्वतः कंफर्टेबली उभ्या होत्या ना त्यांच्यामुळे बाकीच्यांना राहता येत होतं. पण त्यांना तरी काय बोलणार… त्यांनाही त्यांच्या हाइटमुळे आणखी कुठे उभं राहून प्रवास करणं सोयीचं नव्हतं. त्यातल्या त्यात एवढ्या हडसून उभ्या होत्या की त्यांचं एकमेकींसोबतच, कॉलवरच संभाषण मला इच्छा नसतानाही ऐकणं भाग होत. त्यांच्या त्या काही मिनिटांच्या बोलण्यातून त्यांची आणखी एक मैत्रीण त्यांना दादरला भेटणार होती आणि त्या तिघी मिळून कुठेतरी पैसे घ्यायला चालल्या होत्या एवढं त्यांनी त्यांच्या कळत नकळत मला सांगितलं…
मधेच माझ्या समोरील बाजूस उभ्या असलेल्या मुलीला तिच्या मैत्रिणीने आत बोलावलं… बहुतेक सीट मिळाली असावी… तिला सीट मिळाली की नाही काही माहीत नाही पण मला तरी आरामात उभं राहायला जागा मिळाली. आणि त्या काकी पण जरा व्यवस्थित सेटल झाल्या. मी अगदी दरवाजाजवळच उभी होते… पळत्या झाडांचा, इमारतींचा आनंद घेत! मधेच काय झालं काय माहीत… नजर स्तब्ध झाली होती, पाहत तर होते समोर पण लक्ष नव्हतं… डोक्यात विचारांचं वेगळंच चक्र फिरत होतं आणि नजर मात्र शून्यात! आणि हे सगळं आता माझ्या समोरच असलेल्या त्या काकींपैकी एका काकींच्या क्षणार्धात लक्षात आलं. माझ्याकडेच बघत होत्या बहुतेक आणि त्यांनी पटकन “काय झालं? कसला विचार करतेयस एवढा? लक्ष कुठेय?” असा प्रश्नांचा भडिमार चालू केला. मी फक्त “काही नाही, काही नाही” म्हणून मी त्या विचारांतून बाहेर आल्याचा आव आणत पुन्हा बाहेर बघत राहिले. आणि या प्रसंगाचा पुन्हा विचार करताना जवळपास दोन वर्षांपूर्वी लोकलवर लिहिलेली माझीच एक कविता मला आठवली. त्याच निमित्ताने ही कविता शेअर करतेय…

मुंबई लोकलचा प्रवास
म्हणजे प्रगतीचा ध्यास
स्वतः तर स्वतःचे ध्येय गाठतेच
अन इतरांनाही मार्गी लावते…

मुंबई लोकलचा प्रवास
म्हणजे सहनशीलतेचा कळस
स्वतः तर सर्वांना झेलतेच
अन प्रवाशांसमोरही आदर्श ठेवते…

मुंबई लोकलचा प्रवास
म्हणजे घड्याळाचे गुलाम
स्वतः तर वक्तशीर राहतेच
अन आपल्यालाही वेळेचे महत्व पटवून देते…

मुंबई लोकलचा प्रवास
म्हणजे जगण्याची आस
कितीही संकटे आली तरी
जिद्दीने करते ती मात त्यांवरी…

मुंबई लोकलचा प्रवास
म्हणजे समभावाचा पाठ
ती नाही विचारत कोणाला
तू कोण्या धर्म, जातीचा…

मुंबई लोकलचा प्रवास
म्हणजे माणूसकीवरचा विश्वास
सर्व मर्यादा करून पार
मदतीचा दिलेला हात…

मुंबई लोकलचा प्रवास
म्हणजे वास्तव मुंबईचं
हकीकत मुंबईकरांची
अन जाण समानतेची…

लव्ह ट्राइंग्ल

मी, पाऊस आणि धरती यांच्यामधील आगळावेगळा असा लव्ह ट्राइंग्ल या कवितेतून मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. पावसाला तू, तो म्हणून तर धरतीला ती म्हणून संबोधलं आहे.

चिंब भिजायचंय मला तुझ्या प्रेमात
तुला मात्र तिलाच बुडवायचंय स्वतःत
तुला घट्ट धरून ठेवायचंय मला माझ्या मिठीत
तुला तर शिरायचंय या धरतीच्या कुशीत
हा पण नाही का एक लव्ह ट्राइंग्ल??
माझं प्रेम तुझ्यावर आणि तुझं प्रेम तिच्यावर…

तिला तू भेटावास आणि वारंवार भेटत राहावास
म्हणून ही संपूर्ण सृष्टी प्रयत्न करतेय…
माझ्या वाट्याला शिंपडले जातायत
फक्त तिच्यावरच्या प्रेमवर्षावातील काही थेंब
तरीही मी करतच राहते अयशस्वी प्रयत्न
तुम्हाला एकमेकांपासून दूर करण्याचे
काय करू… विसरते मी कधीकधी
तुमचं एक होणं गरजेचंच आहे हे…
पण मला सतत जाणवते तुम्हा दोघांमध्ये येण्याची खंत
बहुदा म्हणूनच टाळते आता पावसात भिजणं…

तुझं येणं मला आता काही आनंदित करीत नाही
तुला तिच्यात पाणीपाणी होऊन विलीन होता यावं म्हणून मी तुझी वाट सोडली खरी
पण तुझ्या या शेवटच्या इच्छेपोटी माझी सारी स्वप्ने धुळीला मिळाली
तुला तिच्याजवळ जाताना पाहिलं
आणि माझी अवस्था त्या गरम तेलातल्या भजीसारखी झाली…

इतकं सगळं होऊनही आजही त्यांच्या संगमाचा सुगंध मला प्रफुल्लित केल्याशिवाय राहत नाही…
पण सध्या त्याचं काही खरं दिसत नाही
कधीकाळी माझ्यापासून दूर दूर पळणारा तो
आता मी जाईन तिथे असा काही बरसतो
जणु मला स्वतःची आठवण करून देतो…

तुला सामोरं जायची आता नाही क्षमता माझ्यात
तुझं काय… तू थोडा वेळ गर्जशील, बरसशील आणि निघून जाशील
पण माझे अश्रू काही बरसायचे थांबत नाहीत…
ते वाहत राहतात तुझ्याचसाठी, तुझ्याचसोबत…!

Friends with Space

Friendship is not always about being there sometimes it is about letting the other one to be alone. I am blessed to have got such Friends who believe in me, who has faith in my decisions.
So I am writing this because recently I decided to not to be in touch with anyone for some reason so I uploaded a status clearly mentioning that no calls and messages will be answered except related to work. Even after knowing enough english to understand it, many of my friends replied asking me “what happened”, “any problem?” etc. I sincerely appreciate their efforts but they should have taken a serious note of my status and shouldn’t have messaged at first place cause it made me behave rudely by not replying. I am extremely sorry for that.

Coming to the point, on the same status one of my best friend replied, “Is it applicable to me as well?” Knowing that she is special one. but I am such a follower of the principal of equality that I answered in affirmative. Though she was talking something else, she just replied, “bye, take care. Love you a lot.” There were tears in my eyes.
Next day, as soon as I opened my whatsapp, she called me. I could not answer the call. But looking at her timing it felt as if she was just waiting for me to come online to confirm if I had waken up. As I had mentioned of messaging in my status, she dropped me a message keeping in mind my status and putting the message carefully with what she exactly wanted to talk about. I don’t need to mention her name as those who know me know her well.

This photo has been taken on the same day at Juhu beach.

There are a few who respected my decision by not replying at all or just replying “okay”!

On the other hand, there are a few who call themselves my good friends but they just kept questioning my decision and after getting some unexpected responses labeled me as an egoistic. I don’t expect all of my friends to behave just like her but I really expect them to respect my decisions which are related to myself only.

आपल्यासारखे आपणच

जेव्हा एखादी व्यक्ती आत्महत्येसारखं टोकाचं पाऊल उचलते माझ्या मते त्यासाठी तिच्या ‘जवळचे‘ लोक जास्त जबाबदार असतात. एखाद्या व्यक्तीला असे विचार करण्यापासून रोखणं आपल्या आवाक्यात नसेलही पण ते विचार वळविण्याचा प्रयत्न आपण नक्कीच करू शकतो. आणि अशा काहीशा विचारात असणाऱ्या व्यक्तीसोबत वागताना केलेली एखादी लहानातली लहान गोष्ट(विशेषतः त्या व्यक्तीच्या ‘जवळच्यांची’) तिला तिचे विचार कृतीत उतरवण्यास प्रवृत्त देखील करू शकते. कारण कोणीच असा निर्णय स्वखुशीने घेत नसतं. त्यामुळे बोलताना, वागताना समोरच्याचा विचार करून वागा. आपण कितीही म्हटलं फ्रेंड्समध्ये काय एवढा विचार करायचा, इतना चलता है वगैरे तरीही शेवटी प्रत्येक गोष्टीचा प्रत्यक्ष किंवा अप्रत्यक्षरीत्या त्या व्यक्तीच्याही कळत नकळत परिणाम होतोच असतो.
लिहिण्याचं विषेश असं काही कारण नाही.
आणि जर तुमच्या मनात कधी असा विचार आलाच तर एक गोष्ट नेहमी लक्षात ठेवा. तुमची जागा या संपूर्ण जगात कोणीच घेऊ शकत नाही. मी फक्त कोणाच्या आयुष्यात नाही बोलत… संपूर्ण जगात! कारण जरी आपण बेस्ट नसलो तरी वेस्ट तरी नक्कीच नाही. आपण या जगातील सर्वात सुंदर, हुशार, महान, चपळ नसू पण मी ‘मी’ आहे, तुम्ही ‘तुम्ही‘ आहात. आणि या जगात प्रत्येक जण हा वेगळा आहे, हेच तर सर्वात मोठं साम्य आहे. ही विभिन्नता तशी प्रत्येक गोष्टीत दिसून येते पण आपल्याला नसेल जाणवत तर निदान एवढं तरी मान्य करावंच लागेल की आपला प्रत्येकाचा डी.एन.ए. वेगळा आहे. तुमच्यासारखीच दिसणारी, बोलणारी, वागणारी, विचार करणारी, हसणारी, चालणारी, रागावणारी, ओरडणारी, समजून घेणारी, समजावणारी आणि रडणारी देखील व्यक्ती होणे नाही. आपल्याला आपल्यातील काही गोष्टी वेगवेगळ्या प्रमाणात इतर अनेकांमध्ये आढळून येतील पण त्याने ते फक्त ‘आपल्यासारखे‘ होतात, ‘आपण‘ नाही..!

आगळेवेगळे संकल्प

मुळात मला पहिला प्रश्न हाच पडला होता की खरंच कोणी शैक्षणिक वर्ष सुरू होणार म्हणूनही संकल्प करतं का… म्हटलं बघावं मंडळींना विचारूनच… आणि आश्चर्य म्हणजे बऱ्याच जणांनी बरेच संकल्प केल्याचं मला सांगितलं… काहींनी आपले संकल्प बोलून दाखवणार नाही तर फक्त करूनच दाखवणार, असा भलताच आत्मविश्वास दाखवला. आणि बऱ्याच जणांनी मलाच उलटप्रश्न केला पण “माझा ‘संकल्प’सोबत काहीही संबंध नाही”, असं बोलून मी मात्र तो प्रश्न हसण्यावारी नेला… तर काहींनी कॉलेजचं हे शेवटचं वर्ष असल्याने यावर्षी तरी एक गर्लफ्रेंड सेट करायचीय, दारू प्यायला कोणासोबत बसायचं नाही कारण दारू तर शेअर करावी लागतेच सोबत सोडा आणि चकणा देखील जास्त लागतो, आधी केलेलेचं संकल्प पूर्ण करायचे आहेत असे आगळेवेगळे संकल्प केल्याचे देखील सांगितले.
यांचे आगळेवेगळे संकल्प पाहता मला माझा एक आगळावेगळा संकल्प आठवतो… मी माझ्या आतापर्यंतच्या आयुष्यात ठरवून केलेला बहुतेक एकमेव असा संकल्प… आणि तो म्हणजे ‘वैध तिकिटाशिवाय ट्रेनने प्रवास करायचा नाही‘… असा संकल्प करण्याचं कारण तिकीट तपासनीसाने पकडलं वगैरे असं काही नव्हतं कारण मी सर्रास विनातिकीट प्रवास करायचे. जवळजवळ वर्षभर हे असंच चालू राहिलं. काही महिन्यांमध्ये तर मी कॉलेजपर्यंतचा पाससुद्धा नव्हता काढला. आणि नेहमीच्या सवयीने मला एक अंदाजही आला होता की टी.सी. कोणकोणत्या स्टेशनवर कोणत्या प्लॅटफॉर्मच्या कोणत्या बाजूला असतात… तरीही स्वतःलाच सातत्याने काहीतरी चूक करतोय, हे जाणवत होतं म्हणून गेल्यावर्षी प्रजासत्ताक दिनी हा संकल्प केला… तसा पाळलाय देखील मी तो पण होते कधी कधी गलतीसे मिस्टेक… त्यात ‘यू. टी. एस.‘ऍपमुळे तर माझा संकल्प पार पाडणं, माझ्यासाठी आणखी सोप्प झालंय.
बऱ्याच जणांचे आगळेवेगळे संकल्प वाचून झाल्यावर बातमीच्या दृष्टीने काही मोजकेच संकल्प निवडले. पण निवडलेल्यांपैकी एक तरी ऐनवेळी टांग देणार, हे नेहमीचं आहे. शेवटी ऐनवेळी ते ऍडजस्ट करून हे आर्टिकल पूर्ण केलं…!

आणि जेव्हा फक्त एक अक्षर उरतं…

ट्रान्सलेशनचं तसं माझं हे पहिलंच आर्टिकल होतं. करायला पुरेसा वेळ मला देण्यात आला होता…जवळजवळ दीड दिवसाचा! पण मी मेसेजच संध्याकाळी पाहिला! दुसऱ्या दिवशीच्या काही गोष्टी ठरलेल्या होत्या त्यामुळे त्याच दिवशी रात्री उशिरापर्यंत जागून करायचं ठरवलं खरं पण दिवसभराच्या थकव्यामुळे एकदा वाचूनच झोपून गेले. दुसऱ्या दिवशी सकाळी उठल्या उठल्या करायचं म्हटलं तर कॉल आला आणि मला आवरून निघावं लागलं. प्रवासात ते लिहिणं मला काही जमणारं नव्हतं म्हणून पुन्हा एकदा वाचूनच काढलं. आणि शेवटी दुपारी पीडीपी(प्रियदर्शनी पार्क)मध्ये बसून पूर्ण आर्टिकल लिहून ठेवलं. पण काही शंका होत्याच आणि संध्याकाळी एका मैत्रिणीला पण भेटणार होते… विचार केला ती भेटल्यावर तिच्याकडून ते बरोबर आहे का याची खात्री करून घेईन आणि नंतर मेल करेन. माझा वेळही तसा शिल्लक होता. पण तिला भेटल्यावर वेळ कसा निघून गेला काही कळलंच नाही. रात्री घरी परतताना ट्रेनमध्ये तो लेख मीच माझा चेक करायला म्हणून एकदा वाचला. सिलेक्ट ऑल करून कॉपी करून पेस्ट करणार होते पण लक्ष कुठे होतं काय माहित..! सिलेक्ट ऑल करून चुकून कोणतं तरी बटण दाबलं आणि सगळं काही उडवून टाकलं. आधीच दिवसभर मूड काही चांगला नव्हता आणि असं ऐनवेळी सगळ्या मेहनतीची माती केल्याने ट्रेनमध्येच रडायला लागले. काही करून ते कंटेंट परत मिळवता येईल का म्हणून उलाढाल करून बघितली, काही मित्रमैत्रिणींना देखील विचारलं पण काही उपयोग झाला नाही. त्या चुकून दबलेल्या अक्षराशिवाय काहीच उरलं नव्हतं.
माझं काही धाडस होतं नव्हतं हे कळवायचं. थोडा वेळ असता तर मी पुन्हा टाइप करून दिलं असतं पण माझी डेडलाईन जवळजवळ संपली होती. शेवटी व्हाट्सपवर मेसेज टाइप केला, बऱ्याचदा बॅकस्पेसचा वापर करून कमीतकमी शब्दात घडलेला प्रकार मांडला. आणि समोरून अगदी सहजतेने ‘ओके. उद्या दुपारपर्यंत दे’ एवढाच रिप्लाय मिळाला. मी मात्र विनाकारणच भीत होते काय बोलतील, पुन्हा माझ्यावर विश्वास ठेवणार नाहीत वगैरे… अंगात त्राण नव्हतेच आणि मूडही नव्हता म्हणून म सकाळीच लिहायचं ठरवलं आणि सकाळी लिहून मेल पाठवूनही दिला. माझ्या शंकाही त्यांनाच सांगितल्या..!

नंतर एक-दोन दिवस हे आर्टिकल पेपरमध्ये शोधण्याचा प्रयत्न केला पण त्यानंतर आशा सोडून दिली. हे काही आता छापून येत नाही, असं मी गृहीतच धरलं होतं. पण काल नेहमीच्या सवयीप्रमाणे वेबसाईटवर पेपर वाचत होते. मुख्य पुरवणीची दोन-तीन पानंच वाचून झाली होती पण नेट काही धड चालेना काहीतरी करूया म्हणजे नेट चालेल अशा विचाराने मुंबई टाइम्स ओपन केला आणि शेवटपर्यंत वाचला. शेवटच्या पानावर हे आर्टिकल दिसलं..!